HOME | DD

Description
บันทึกหมายเลข 2 คดีการข่มขืน นางสาว สุรินญา วรรณะภู (หรือหมอนุ่ม)
เรื่องเกิดขึ้นในวันที่ 6 สิงหาคม พ.ศ. 25..... เวลา 19:15 นาที ณ คลีนิค หมู่บ้านท่าซุ้ม
หมอนุ่มเล่าว่า หลังจากที่เธออยู่ในสภาพที่ถูกผูกมัดเเละไม่สามารถต่อสู้ได้เเม้เเต่การตะโกนขอความช่วยเหลือก็ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่โง่ เนื่องจากการที่ถูกเทปกาวปิดปากอย่างเเน่นหนาเเละคนร้ายอย่างนายวรรณก็ยังยืนอยู่ตรงหน้า เเม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเพียงยืนดูหมอนุ่มอยู่เฉยๆอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาไม่ได้ยิ้มใบหน้าของเขาไม่ได้เสียใจ เเต่มันเหมือนกับว่าเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยจากสิ่งที่ทำ มันเป็นความหวาดกลัวเเละความสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้นหมอนุ่มพยายามที่จะสื่อสารกับนายวรรณเพื่อให้เขาปล่อยตัวเธอเเละต้องการทราบเจตนาที่ทำ เธอเริ่มต้นด้วยการส่งเสียงที่เป็นการขอร้องให้ปล่อยตัวเเละบิดตัวไปมาเล็กน้อยเนื่องจากอาการเมื่อยเพื่อให้นายวรรณเห็นใจเธอ
หมอนุ่ม : Whhhmmn ghhm mhh dhhhhp hhmp?
เเต่ไร้การตอบสนองจากนายวรรณเขายังมองดูอยู่เฉยๆ มันเริ่มเป็นความหงุดหงิดเเละน่ารำคาญว่าเขาต้องการอะไร เขายืนโง่ๆเป็นสิบนาทีโดยที่เขาไม่ทำอะไรทั้งนั้น เเต่ด้วยใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยมันทำให้เธอหวาดกลัวว่าเขาคิดอะไร
เหงือบนตัวหมอเริ่มที่จะไหลอากาศเริ่มร้อนเริ่มอบอ้าว ในขณะที่ช่วงเวลากลางคืนนั้นมืดยากที่จะมองเห็นอะไรเเละนายวรรณก็เลือกที่จะไม่เปิดไฟ ทั้งสองอยู่ในห้องมืดๆโดยที่ไม่มีใครทำอะไรเเต่ด้วยสายตาที่เริ่มปรับตัวเข้ากับความมืดดเเล้วนั้นก็พอที่จะทำให้หมอนุ่มมองเห็นสิ่งที่อยู่ใกล้รอบตัวได้ เเละกลิ่นเทปกาวที่ปิดปากเเละมัดตามตัวเริ่มทำให้หมอเวียนหัว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ให้กลิ่นเหล่านั้นเข้าไปในจมูกในขณะที่เทปกาวยังคงปิดปากอย่างเเน่นหนาเเละดูเหมือนจะไม่หลุดง่ายๆ
นายวรรณเริ่มที่จะขยับเขาเดินมาหาหมอนุ่ม หมอเริ่มที่จะไม่สนว่านายวรรณนั้นจะมาทำอะไรกับตัวเธอ เเละเธอเริ่มเบื่อกับการที่ตัวเองอยู่ในสภาพนี้เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงเเล้วโดยที่เขาไม่ทำอะไร วรรณได้หยิบกรรไกรมาจากบนโต๊ะทำงานของหมอ เเละเขามาเพื่อตัดเทปกาวที่มัดขาเเละน่องของหมอออก หมอคิดว่าที่เขาทำเพื่อที่ต้องการปล่อยตัวเธอ หมอเเอบดีใจที่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นอิสระ
เเต่เปล่าเลยนายวรรณได้หยิบเทปกาวขึ้นมา เเละมะขาเเละน่องให้ติดกันของเเต่ละข้าง เพื่อที่จะสามารถจับหมออ้าขาได้ หมอนุ่มพยายามต่อกรเเละขัดขืนสิ่งที่นายวรรณจะทำ
หมอนุ่ม : Whhhn Hhhhht! Mhhp! Yhhhmp!
หมอนุ่มตกจากเก้าอี้ไปนอนกับพื้นนายวรรณเดินตามมาจับเเละทับหมอนุ่มให้อยู่กับที่ เเละทำการพันขาต่อ หมอพยายามดิ้นรนกับการกระทำของนายวรรณดังกล่าวขาของเธออาระวาดไปทั่วทำให้ของบนโต๊ะเเละบนตู้ตกลงมาจากกระเตะของหมอ เเต่ถึงอย่างนั้นนายวรรณก็ยังสามารถพันขาของหมอได้สำเร็จโดยที่การกระทำของหมอไม่สามารถหยุดเขาได้เลย หมอตอนนี้นอนอยู่กับพื้นในสภาพที่เหมือนไก่ถูกย่าง เธอเริ่มกังวลว่านายวรรณจะทำอะไรที่ไม่เหมาะสมเพราะสาภพของเธอตอนนี้มันเป็นการเย้ายวนอารมณ์ของเพศตรงข้ามอย่างมาก ชุดพยาบาลที่ปกปิดท่อนร่างนั้นถูกเปิดให้เห็นกางเกงในเเละก้นที่ใหญ่ของหมอมีความเด่นอย่างชัดเจน ถุงน่องที่สวมปิดกางเกงถึงเอวมันเป็นอะไรที่ยั่วใจอย่างมาก มันเป็นอะไรที่ทำให้หมอเขินอายเเม้ว่านายวรรณจะยังคงยืนมองนิ่งโดยไม่ทำอะไร หมอคิดว่านายวรรณคงจะไม่ทำอะไรเหมือนเดิมเลยคิดจะหันตัวไปผิงฝาหนังเเต่นายวรรณจับให้หมอยังอยู่ในท่านอนคว่ำกางขาเหมือนเดิมทำที มันเป็นอะไรที่ต้องเกร็งมากสำหรับท่านอนเเบบนั้น เธอไม่รู้ว่าต้องอยู่ในสภาพเเบบนี้อีกนานเเค่ไหนเมื่อไหร่มันจะจบ เเละนายวรรณต้องการอะไรจากเธอหรือเเค่ต้องการมองผู้หญิงที่อยู่ในลักษณะหมดอิสระจากพันธนาการเฉยๆงั้นเหรอ ? เธอหวังว่าพ่อเเม่เเละเเฟนหนุ่มของเธอจะออกตามหาหลังจากที่เธอยังไม่ได้กลับบ้าน เเต่ถ้าเธอตายก่อนละ มันยังคงเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดาสำหรับเจตนาปริศนาของนายวรรณ

จบบันทึกที่2....

บันทึกเเรก
www.deviantart.com/grafhou/art…

Description
บันทึกหมายเลข 2 คดีการข่มขืน นางสาว สุรินญา วรรณะภู (หรือหมอนุ่ม)
เรื่องเกิดขึ้นในวันที่ 6 สิงหาคม พ.ศ. 25..... เวลา 19:15 นาที ณ คลีนิค หมู่บ้านท่าซุ้ม
หมอนุ่มเล่าว่า หลังจากที่เธออยู่ในสภาพที่ถูกผูกมัดเเละไม่สามารถต่อสู้ได้เเม้เเต่การตะโกนขอความช่วยเหลือก็ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่โง่ เนื่องจากการที่ถูกเทปกาวปิดปากอย่างเเน่นหนาเเละคนร้ายอย่างนายวรรณก็ยังยืนอยู่ตรงหน้า เเม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเพียงยืนดูหมอนุ่มอยู่เฉยๆอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาไม่ได้ยิ้มใบหน้าของเขาไม่ได้เสียใจ เเต่มันเหมือนกับว่าเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยจากสิ่งที่ทำ มันเป็นความหวาดกลัวเเละความสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้นหมอนุ่มพยายามที่จะสื่อสารกับนายวรรณเพื่อให้เขาปล่อยตัวเธอเเละต้องการทราบเจตนาที่ทำ เธอเริ่มต้นด้วยการส่งเสียงที่เป็นการขอร้องให้ปล่อยตัวเเละบิดตัวไปมาเล็กน้อยเนื่องจากอาการเมื่อยเพื่อให้นายวรรณเห็นใจเธอ
หมอนุ่ม : Whhhmmn ghhm mhh dhhhhp hhmp?
เเต่ไร้การตอบสนองจากนายวรรณเขายังมองดูอยู่เฉยๆ มันเริ่มเป็นความหงุดหงิดเเละน่ารำคาญว่าเขาต้องการอะไร เขายืนโง่ๆเป็นสิบนาทีโดยที่เขาไม่ทำอะไรทั้งนั้น เเต่ด้วยใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยมันทำให้เธอหวาดกลัวว่าเขาคิดอะไร
เหงือบนตัวหมอเริ่มที่จะไหลอากาศเริ่มร้อนเริ่มอบอ้าว ในขณะที่ช่วงเวลากลางคืนนั้นมืดยากที่จะมองเห็นอะไรเเละนายวรรณก็เลือกที่จะไม่เปิดไฟ ทั้งสองอยู่ในห้องมืดๆโดยที่ไม่มีใครทำอะไรเเต่ด้วยสายตาที่เริ่มปรับตัวเข้ากับความมืดดเเล้วนั้นก็พอที่จะทำให้หมอนุ่มมองเห็นสิ่งที่อยู่ใกล้รอบตัวได้ เเละกลิ่นเทปกาวที่ปิดปากเเละมัดตามตัวเริ่มทำให้หมอเวียนหัว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ให้กลิ่นเหล่านั้นเข้าไปในจมูกในขณะที่เทปกาวยังคงปิดปากอย่างเเน่นหนาเเละดูเหมือนจะไม่หลุดง่ายๆ
นายวรรณเริ่มที่จะขยับเขาเดินมาหาหมอนุ่ม หมอเริ่มที่จะไม่สนว่านายวรรณนั้นจะมาทำอะไรกับตัวเธอ เเละเธอเริ่มเบื่อกับการที่ตัวเองอยู่ในสภาพนี้เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงเเล้วโดยที่เขาไม่ทำอะไร วรรณได้หยิบกรรไกรมาจากบนโต๊ะทำงานของหมอ เเละเขามาเพื่อตัดเทปกาวที่มัดขาเเละน่องของหมอออก หมอคิดว่าที่เขาทำเพื่อที่ต้องการปล่อยตัวเธอ หมอเเอบดีใจที่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นอิสระ
เเต่เปล่าเลยนายวรรณได้หยิบเทปกาวขึ้นมา เเละมะขาเเละน่องให้ติดกันของเเต่ละข้าง เพื่อที่จะสามารถจับหมออ้าขาได้ หมอนุ่มพยายามต่อกรเเละขัดขืนสิ่งที่นายวรรณจะทำ
หมอนุ่ม : Whhhn Hhhhht! Mhhp! Yhhhmp!
หมอนุ่มตกจากเก้าอี้ไปนอนกับพื้นนายวรรณเดินตามมาจับเเละทับหมอนุ่มให้อยู่กับที่ เเละทำการพันขาต่อ หมอพยายามดิ้นรนกับการกระทำของนายวรรณดังกล่าวขาของเธออาระวาดไปทั่วทำให้ของบนโต๊ะเเละบนตู้ตกลงมาจากกระเตะของหมอ เเต่ถึงอย่างนั้นนายวรรณก็ยังสามารถพันขาของหมอได้สำเร็จโดยที่การกระทำของหมอไม่สามารถหยุดเขาได้เลย หมอตอนนี้นอนอยู่กับพื้นในสภาพที่เหมือนไก่ถูกย่าง เธอเริ่มกังวลว่านายวรรณจะทำอะไรที่ไม่เหมาะสมเพราะสาภพของเธอตอนนี้มันเป็นการเย้ายวนอารมณ์ของเพศตรงข้ามอย่างมาก ชุดพยาบาลที่ปกปิดท่อนร่างนั้นถูกเปิดให้เห็นกางเกงในเเละก้นที่ใหญ่ของหมอมีความเด่นอย่างชัดเจน ถุงน่องที่สวมปิดกางเกงถึงเอวมันเป็นอะไรที่ยั่วใจอย่างมาก มันเป็นอะไรที่ทำให้หมอเขินอายเเม้ว่านายวรรณจะยังคงยืนมองนิ่งโดยไม่ทำอะไร หมอคิดว่านายวรรณคงจะไม่ทำอะไรเหมือนเดิมเลยคิดจะหันตัวไปผิงฝาหนังเเต่นายวรรณจับให้หมอยังอยู่ในท่านอนคว่ำกางขาเหมือนเดิมทำที มันเป็นอะไรที่ต้องเกร็งมากสำหรับท่านอนเเบบนั้น เธอไม่รู้ว่าต้องอยู่ในสภาพเเบบนี้อีกนานเเค่ไหนเมื่อไหร่มันจะจบ เเละนายวรรณต้องการอะไรจากเธอหรือเเค่ต้องการมองผู้หญิงที่อยู่ในลักษณะหมดอิสระจากพันธนาการเฉยๆงั้นเหรอ ? เธอหวังว่าพ่อเเม่เเละเเฟนหนุ่มของเธอจะออกตามหาหลังจากที่เธอยังไม่ได้กลับบ้าน เเต่ถ้าเธอตายก่อนละ มันยังคงเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดาสำหรับเจตนาปริศนาของนายวรรณ

จบบันทึกที่2....

บันทึกเเรก
www.deviantart.com/grafhou/art…